Benzer konudaki köşe yazımda; Türkiye’nin nüfusunun 2100’de 30 milyona kadar düşeceği, nüfusumuzun şu anki birçok Avrupa ülkesinde olduğu gibi yaşlanacağı, üretken nüfusun azalacağı, emekli nüfusunun ise artacağı konusunda istatistiki verilerle desteklenen uzman görüşlerinden bahsetmiştim.

Köşe yazımdan sonra da istatistik veriler gelmeye devam etti:
Evlilik özendirilmeye çalışılsa da en az bir çocuk olan hane oranı %42,8.
Bu istatistiki bilgi daha ilginç; evlendiğin zaman kadın ve erkek olmak üzere iki kişiyle aileye başlarsın değil mi?

Hiç çocuğu olmayan, yani aileye iki kişi başlayıp iki kişi devam eden hane oranı ise %57,2.

Türkiye nüfusu, dolayısıyla genç nüfus da eriyor.

Yöneticiler, 30–40 sene sonrasının hesabını yaparak stratejiler çizmek, planlamalar yapmakla görevlidir. Bu görev yalnızca yöneticilerle de sınırlı değildir.

Şimdi, sorumluluk sahibi bireyler olarak bizler, ileride ülkemizin karşılaşacağı problemlerin sorumluluğunu üstlenenler olarak, arkamıza yaslanıp birbirimizi fazla sıkmadan bir değerlendirme yapalım.

Okuyucularımdan bazıları bunun sebebini ekonomiye, ekonomik şartlara bağlayabilir.
Sebep olabilir fakat bana göre başlıca sebep değildir.

Ekonomik sebebin esas faktörlerden olmadığını irdeleyelim:
Almanya ile özellikle Yunanistan’da, çocuk sahibi olana hatırı sayılır ekonomik yardım yapılmasına rağmen nüfus artışı gözlemlenmiyor.

Çin’de ise düne kadar nüfus artışını engellemek için iki çocuk yapan ailelerden ek vergi alınıyordu. Bu vergi kaldırılıp örtülü de olsa nüfus artışına destek verildiği hâlde, nüfusta kayda değer bir artış yok.
Bizde doğurganlık hızı 1.8’e düşmüş durumda. Çin’de ise binde 23’e yükselmiş.

Dünya nüfus artış hızlarının en çok arttığı dönemlere baktığımızda ise hep savaş sonrası dönemlere denk geldiğini görüyoruz.
Ailelerin bir arada olmamasıyla açıklanabilir olsa da, bunun başlıca sebebini “devletlerin yok olmama refleksi” olarak açıklarım.
Sebep ne olursa olsun, bu bile ekonomik faktörü en başa yazmaz.

Kaldı ki; dünya ekonomik buhranının ve açlığın hâkim olduğu 1950’li yıllarda bile nüfus artışı hız kesmemiştir.

Günümüzde ise zengin ailelere baktığımızda genelde bir, iki; en fazla üç çocuk yeterli görülmektedir.

Demek ki nüfus artış ve azalışının başlıca sebebi ekonomik değil.

Peki, madem öyle, sebep ne?

Benim naçizane fikrimce iki temel sebep var:

Birincisi:
Ataerkil aile yapısından, anne–baba ve çocuklardan oluşan çekirdek aile sistemine geçiş.

İkincisi:
Çocuk sorumluluk demektir. Sorumluluk almaktan çekinmemiz; çocuklarımızı da sorumluluk alabilen bireyler olarak yetiştirmememiz. Böyle olunca da, anne–babaya maddi-manevi bağımlı olan çocuklar ortaya çıkar ve bu da aileye yük oluşturur.

Üçüncüsü ise tamamen psikolojik:
“Ben çektim, benim çektiğimi çekmesin; başkalarının çocuğundan üstün olsun, benim içimde kalmış başarıları çocuk yaşasın” düşüncesi…
Bu psikolojik bakış açısı, davranış kalıbına dönüşerek toplumda yaygınlaşıyor.

---

Peki, çözüm ne?

Bence ikinci ve üçüncü maddelerin getirdiği sorunun çözümü de birinci maddede saklı:
Büyük aileye geçiş yapacağız.

Hane halkı ortalamasının 4 kişiden 3,1’e düşmesi ve bunun da büyük bir sorun olarak görülmesi, yazdıklarımı destekliyor.

Peki nasıl?
Büyük şehirlerde yaşam; ailelere, devlete, altyapıya, ulaşım da dâhil her türlü hizmete yük getirir.

Köy yaşamını destekleyeceğiz.
Köylerde yaşamayı maddi–manevi teşvik edecek, köylerde veya yakınlarında daha modern yaşam alanları oluşturacağız.
Örnek mi? TOKİ benzeri evleri köy yaşamına uyarlayıp, yeni evlenenlere veya evleneceklere vereceğiz.
Bunu bir dönem Bülent Ecevit yapmaya çalışmıştı. Günümüzde de Karabağ’da Azerbaycan uyguluyor.

Köyde, küçük–büyük herkesin bir sorumluluğu vardır.
Çocuk, evin önünde koyun otlatır; dede–nine çocuk bakar. Herkes sorumluluğunu bilir.

Ayrıca köy, üretime dayalı, kendine yeten bir ekonomik sisteme sahiptir.
Bu, devlet ekonomisine de olumlu yansır.
Aynı zamanda daha sağlıklı bir yaşam demektir. Daha az hastane, daha az doktor ihtiyacı, dolayısıyla devlet bütçesine daha az yük.

Bazı dostlar, köylerin geri kalmışlığına takılabilir.
Araştırabilirsiniz: gelişmişlik açısından Türkiye’de birçok köy, birçok ilçe ve ili geçmiş durumda.
Zamanla insanların ihtiyaçlarına göre şehir merkezindeki hizmetler ilçe ve köylere taşınacaktır.

Birçok ailenin en büyük derdi çocuklarının eğitimidir.
Şunu söyleyeyim, esas önemli olan makam sahibi olmak değil, insan olabilmek ve insan kalabilmektir.

30 yıllık öğretmen olarak söylüyorum:
Köy okullarından çıkıp başarılı olan öğrencilerim de oldu, en iyi okullarda okuyup bir türlü yolunu bulamayanlar da.

Altı kere gidip yedi kere gelen rahmetli Cumhurbaşkanımız Süleyman Demirel, çocukluğu çobanlık geçtiğinden  “Çoban Sülo” lakabıyla anılırdı.

Sadece Türkiye için değil, hangi ülke olursa olsun; köy merkezli olmayan ekonomik destekler ne kadar iyi niyetli olursa olsun yetersiz kalır düşüncesindeyim.

Çekirdek aile modelinden, çekirdeğimsi aile modeline savrulmamak için, kendime sorumluluk bilip bunları naçizane fikirler olarak kaleme aldım.

Sağlık, huzur ve saygıyla kalın!

#Hasan Barın #Barınajans #Kamu #Balık #Sosyal #SpotifyWrapped #kabuletmiyoruz #TÜİK #Enflasyon #Asgari #Trent Alexander #Sözcü #Bahçeli #Genel Başkanımız #Sayın Cumhurbaşkanım #MülakatiçinçözümTBMM #5000KısmiyeBuEziyetNiye