İlçe merkezine girdiğimizde havaya makineli tüfeklerle ateş açtık. Bu da bölgeye şehitlerin getirildiğini gösteriyordu. Azad’ın ailesinin yaşadığı evli için arabayı doğrudan ilçe askeri komiserliğine sürdük. Komiserlik personeline Azad’ın ailesinin yaşadığı evi sorduk. Oradaki görevlilerden biri şaşkın bir ruh haliyle bana şunu söyledi:
“Neden bahsediyorsun siz? Bugün kız kardeşinin düğünü. Şimdi onlara bu haberi nasıl söyleyeceğiz?”
Ne yapacağımızı bilemedik, çaresizdik. Ne yazık ki ilçe askeri komiseri köylerden birinde başka bir şehidin cenazesinde bulunuyordu. Onu bekleyecek ve ona danışacak kadar vaktimiz yoktu. Bir karara varmamız gerekiyordu. Sakinleşmemiz için bizi yakındaki bir çayhaneye götürüp çay ikram ettiler. O sırada komiserliğin avlusunda ağlama sesleri duyuldu. Dayanamadım ve dışarı çıktım. Kalbim sızlıyor ve yerinden fırlayacakmışçasına çarpıyordu. Daha ne kadar çığlık ve ağlama sesleri duyabilirdim! Ağlayan kadınlardan biri yanıma gelerek şöyle dedi:
“Ah oğlum, sana kurban olayım, Azad gerçekten şehit mi oldu? Onu mu getirdiniz?”
Ne diyeceğimi bilmiyordum. Sonuçta bu haberi ona nasıl verecektim?
“Siz kimsiniz ana? Bu haberi size kim söyledi?”
“Ben Azad'ın annesiyim.”
“Hayır ana. Burada yapmamız gereken işler vardı. Azad'ın kız kardeşinin düğünü olduğunu duyduk. Yüzümdeki kederi saklamaya çalışarak, “Düğüne katılıp ablamızı onun adına tebrik etmek istedik”, dedim. Kadın yalanıma inanmış gibi görünüyordu. Ağlamayı kesti ve gözlerinden akan yaşları sildi: 
“O halde neden duruyorsun oğlum? Hadi gidelim, düğün başlamak üzere”.
“Siz gidin, biz birazdan geleceğiz, askeri komiseri bekliyoruz. İşimiz var!”
“Hayır öyle bir şey olmayacak. Bizimle geleceksin. Evimiz yakındadır.”
Azad’ın annesi ısrar edince çaresiz onun peşine takıldık. Askeri komiserlikle onların evleri arasındaki mesafe yüz elli ila iki yüz metre civarındaydı. Yolda Azad'ın annesi anlattı: 
“Aslında kızım nişanlıydı, oğlan askere gidecek, bir şey olur diye düğünü erkene aldık.”
Beraberce bahçe kapısından girdik. Bahçelerine küçük bir çadır kurulmuştu. Bizi nezaketle karşıladılar ve oturacak yer gösterdiler. Azad'ın annesi, on sekiz on dokuz yaşında bir kızla yanımıza geldi:
“Azad'ın nişanlısı Vefa'yla tanışın, ”dedi ve ekledi:
“Azad gelir gelmez düğün yapıp evimize gelin getireceğiz.”
Azad'ın gelmesini özlemle beklediği Vefa'nın gözlerinden okunuyordu.
Bu sözleri duyunca adeta kalbim paramparça oldu. Zavallılar, Azad'ın na’şını birkaç saat sonra bu kapıya getireceğimizi bilmiyorlardı. Bize yiyecek getirdiler. Aç olsak bile yemek yiyemiyorduk. Böyle bir durumda boğazımızdan yemek nasıl geçebilirdi? Düğünü idare eden adam beni meydana davet ederek, gelin ve damada en içten sözlerimi iletmemi istedi. Allah'ım ne korkunç bir manzaraydı! Bacaklarım yürüyemiyor, dilim konuşamıyor. Azad'ın cansız bedenini askeri komiserliğe bıraktım ve burada onun nişanlısı Vefa'nın gözlerinin içine bakarak Azad'ın sağlığı için dua ediyordum. Ben kız kardeşine iyi dilekler dilerken sanki düğün meydanın ortasında Azad’ın hayali belirdi: Sağ tarafını tutuyordu. Birdenbire konuşmaya başladı:
“Kanamayı durduramıyorum, acıdan ölüyorum!”
Azad'ın yüzü ve gözleri kan içindeydi. 
Sanki yerimde donup kalmıştım. Dilim ağzımda kurumuştu.
“Azad, kız kardeşinin düğünü mübarek olsun. Azad, sen sağ mısın? Azad sen ölmemiş miydin?”
Gözlerimi açıp Azad'a dikkatlice baktığımda Azad'ın annesinin benimle göz göze geldiğini gördüm.
Kendi kendime, “Ah Tanrım, aklımı mı kaçırıyordum? Dedim. Sonra Azad’ın annesine döndüm:
“Anne Azad nereye gitti?”
Azad'ın annesi, atkıyı ağır bir şekilde başına çekti ve yeni kınalı beyaz saçlarını atkının altına gizleyerek şöyle dedi:
“Azad öldü mü?”
Dilim kurudu, soruyu cevapsız bıraktım. Şimdi söylediklerime inanmayacağınızı biliyorum ama o anda düğünü idare eden adam sanki beni duymuş gibi, “Gün gelsin siz Azad’ın da düğününe gelesiniz, ” dedi. Sonra bir oyun havası çaldırarak bizi piste davet etti.
İçimden, “Sen bana nasıl bir zulüm yapıyorsun Allah'ım,” dedim ve kollarımı kaldırdım. Azad'ın babası, annesi, kız kardeşi, nişanlısı ve erkek kardeşleri de benimle birlikte dansa katıldılar...
Şu anda benden başka kimse neler yaşandığını bilmiyordu. Bu durum birkaç dakika devam etti. Onlara zamanımızın az olduğunu söyledim ve ayrılmak için izin istedim. 
Askeri komiserliğe geldik ve düğünün bitmesini bekledik. Sonunda gelinin damadın evine gittiği ve düğünün bittiği haberini getirdiler. Azad'ın na’şının bulunduğu tabutu arabaya koyduk ve havaya ateş ederek az önce düğüne gittiğimiz kapıya doğru yöneldik. Bir saat önce müzik sesinin geldiği kapıdan şimdi ağlama ve inleme sesleri duyuluyordu. Azad'ın annesi yüzünü parçalıyor, saçlarını yoluyordu. Yüzündeki gözyaşlarından kan damlıyordu. Bana bakarak hıçkırıyordu:
“Oğlum, Azad’ın ölmediğini sen söylemedin mi?”
Büyük bir suçluluk duygusuyla yüzüne baktım, zavallı anneye ne diyeceğimi bilemedim. 
O sırada bir başka kadın onu kolundan çekerek, “O zavallı gencin ne suçu var, düğünü yarıda mı bıraksaydı,” dedi.
Azad'ı gömdük ve geri döndük.
Daha sonra Azad'ın kız kardeşinin eşinin de şehit olduğunu duydum. Kız, ağabeyi ile kocasının ayrılığına dayanamayıp intihar etti...

#SayınCumhurbaşkanım #CBSağllıkAtama2024 #GregBiffle #KennedyCenter #Statesville #Helene #2025AGS #AgsSağlıkAtama2024 #AgsSnTekineGüveniyor #StatüDegisikligiHakkimiz #ÖzgürÖzel #Bahçeli #Putin