Beklemiyorum, akşamı... Uğurluyorum...
Önce sözlerini kesiyorum sonra silinmeye yüz tutmuş yüzünü... 
Bir bir kapatıyorum şehrin ışıklarını... 
Gitti... 
Tane tane yerlere saçılırken cümleler, toplamaya elim varmıyor...
O gitti cümleler de gitti sanki…
Kalem yere düştü, kâğıtlar yaprak misali...
Nerede bulurum seni, kime sorarım artık. Araya bilir miyim bir daha? 
…
Restorana giriyorum, montumun uçları çamur olmuş, birazda üşümüşüm... Mercimek çorbası geliyor önüme; ne limona gidiyor elim nede tuza... 
Yavan bir şey geçiyor boğazımdan... Yutkunmaya bile zorlanıyorum; düğüm düğüm olmuş kelimeler boğazımda, konuşamadım ya!
Önümdeki çorbayı, sağ tarafa çekip bir çay rica ediyorum. Yirmisine bile ayak basmamış Ağrılı Muhammet "buyur abla" deyip koyuyor çayı masaya.
Bir şey diyecek gibi yüzüme bakmasından anladım bir şey diyecekti ama diyemiyordu... Göz kırpmamdan samimiyet almış olacak ki
"Abla montun" dedi,
Başımı sola çevirdim, kaçıncı bakışımdı bu çamura... 
"Kâğıt topladım kardeşim" kâğıtta ki bütün kelimeler yerlere saçılmış bari bir kaçını kurtarayım dedim...
Anlamamıştı Ağrılı Muhammet... 
Anlamsız gözlerini üzerimden aldı, gitti...
Dakikalar sonra elinde çay ile gelen Muhammet, çayı bıraktıktan sonra cebindeki ıslak mendilleri çıkarıp "abla istersen ben sileyim"
Silinince geçecek cinsten değil kardeşim, sağ ol...
…uğurlamıştım; sessiz sedasız… Masanın etrafında toplanan onca kravatlılara rağmen en uzak köşeden izlediğim adamı... 
Yumuşak yüzlerinin ardında saklanan menfaatlerini; ceplerini saklama gereği duyan, gerektiğinde çıkaranlara rağmen en köşeden...
Sigarayı ezmek istercesine küllüğe bastırırken, masadaki sandalyeyi çekip oturdu, sakallı adam...
Selam sabah yoktu... 
Oturur, oturmaz çay önüne konmuştu. Muhammet'in gitmesi ile 
- ne oldu? Diye sordu.
- gitti. 
- kim sorusuna verecek cevabım yoktu... Boyun bükmek dışında... Dolan gözlerim adını inkâr eder cinstendi ama dile düşmüyor, aşikâr olmuyordu...
- deli misin sen be?
- beni yalnız bırak! Demekle yetindiğim sorusuna 
Kalk gidiyoruz, dedi. 
Gidecek yerim yok dedim...  Gözlüklerini çıkarıp sağ tarafına koydu, sakallı adam. Dinlemeye niyet etmişti, anlaşılan... 
Millet, yazdıklarımı yaşadıklarım sanıyorlar.  Oysa yaşamak istediklerimi de yazıyorum. Geç kaldıklarım var, kapımı çalmak için geç kalanlar... En yaralayıcı olanı da gelemeyecek olanlar...
Gönlüm, gelemeyecek olanların izinde giderken yaşamak paçamdan tutmuş bırakmıyor... Bende oturdum çay içiyorum...
Dün Marmara denizin üzerinde bir gün daha tükendi, bir güneş daha battı... Benim yazdığım, ilmek ilmek işlediğim satırlar sokaklara savruldu... Cebimden kâğıt kalem çıkaran sakallı adam
Yine yazarsın dedi...
-Bu öyle bir şey değil... Yazı, yazgımı oluşturduğu günden bu yana yazıyorum ama bu sefer öyle değil… Beni anlamıyorsun, anlayamazsın. 
İkinci defa beni yalnız bırak, demekle yetindiğim sakallı adama. Masanın üzerindeki kâğıt kalemi önüme bırakıp, gitti…
…
Yüz çizgileri okunmalı bir insanın 
buğulu bakışlarındaki derin hüznü
dağınık saçlarını, dalga dalga savrulurken 
zamana yenik düşmüş beyazları...
yüreği okunmalı bir insanın 
güçlüyüm derken bile hayata öfkesini
sadeleşmiş, sakinleşmiş yorgun yüreğini
yaşlanırken gülüşünün şarap kokusunu
içindeki çocuğu
ben iyiyim derken kaçırdığı gözlerini...
vefasını, cefasını, vedasını 
hayat hikayesi okunmalı
sözlerinden değil, gözlerinden 
gülüşünden, öfkesinden dahi sessizliğinden…
Korkuların ateşe verilmiş haliydi, onu uğurlamak ve ateşin karşısına geçip öylece dalmak...
Gecenin bir yarısı ayazda gezdiren; uykuya alışık olmayan gözler miydi yoksa uyutmayan düşünceler mi?
Çokta umursamıyorum aslında bu soruyu. Günün bütün yorgunluğunu dört duvarın arasına bırakırken; satırların, kâğıdın üzerinde saklı kalmasını gönlüm el vermiyor... Yabancı bir göz değeceğine kelam bilen birini okutmak, gidecek olanı okutmak lazım gelse gerek... Asıl önemli olanda bu galiba... Giderken bir “Allahaısmarladık” demek gibi bir şey…
Anlaşılmayı beklemeden... 
İncitmeden, ürkütmeden sessiz sedasız başucuna bırakılan satırları küçücük de olsa tebessüm içinde okutmak… 
Rabbim, bundan sonra gönül rahatlığı versin. Dünyada hiçbir şey yarım söylemek ya da yarım bırakmak kadar kötü bir şey yok. Çünkü “Eksik tamdan daha fazla yer kaplar hayatımızda” Anlatmak için hiçbir kelamın yeterli olmadığı şu zaman diliminde dileğim çalakalem yazılanların; mazur görünmesi…
Duam odur ki; bundan sonra hayatınızda eksik kalan her ne var ise tamamlamanız; sağlık ve huzur içinde… 
Allah’aısmarladık… Selam ve Dua ile…
Ismahan ÇERİBAŞI