Bana ne bahardan, yazdan; bana ne borandan, kardan...
Aşağıdan, yukarıdan yolun sonu görünüyor.
Azrail’in gelir kendi; ne ağa der ne efendi.
Sayılı günler tükendi, yolun sonu görünüyor.
Bir gün hepimiz:
“Geçtim dünya üzerinden
Ömür bir nefes derinden
Bak feleğin çemberinden
Yolun sonu görünüyor”
diyeceğiz.

Kısaca; hayat denen bu âleme gelişimizin asıl sebebi, hayat yolunun sonunda ölüm olduğudur.

“Ben bu dünyaya ölmek için geldim” diyen yüreklere selam olsun.
Ölmek için gelmek, yaşamayı hak etmek için;
Ölmeden ölebilmek içindir…

İnsan denen yaratılmışın "yaşam" dediği şey nedir ki?
Yaşamak, heva ve heveslerin tatmini midir?
Herkes heva ve hevesi için yaşamakta...
Yahu, sen ölmeye gelmedin mi bu dünyaya?

“Ölmek için gelmeyi” kabul eden ne güzel gönüller ki;
Onlar ölümü beklerken çoktan ölmüşlerdir.
Ölülerden zarar gelmez değil mi?

Ama insan, kendini ölümsüz hissederek yaşarken ne kadar alçaldığının farkına varamıyor mu?
Yoksa fark etmek mi istemiyor?
Hiç mi demeyiz, “Bu dünya yaşanacak yer değil” diye?

Yaradan Hz. Allah için zaman diye bir mefhum yoktur.
Daha doğrusu zaman yoktur.
İmanımızın gereği olarak Allah zamandan münezzehtir, inancımız böyledir.
Kâinatın varlığı içinde önce Samanyolu, onun içinde Dünya,
Dünyanın içinde ise insan vardır…
Bir nokta kadar bile etmezken,
İnsan kendini kâinatın sahibi gibi görmesi,
Kendini ölümsüz zannetmesi,
Hiç ölmeyecekmiş gibi davranması...
İşte, kendisine bahşedilen "insan" ismini taşımasının gerçeğini fark edemeyişidir.

"Öd Tengri aysar, kişi oglı köp ölgeli törümiş"
(Zamanı Tanrı yaşar, insan oğlu hep ölmek için yaratılmıştır.)

Orhun Abideleri'nden Kül Tigin Anıtı’nda geçen, Bilge Kağan tarafından kardeşi Kül Tigin için söylendiği ifade edilen bu cümle, yüzyıllar öncesinden bize ulaşan en bariz tarihî vesikalardan biridir.
Ama biz, ya göremiyoruz ya da görmek istemiyoruz.
Bu da, insanın kendini ne kadar ölümsüz sandığının bir başka göstergesidir.

Kelime kökeni itibariyle “insan”, Arapça'da "unutmak" anlamına gelen “nisyan” kelimesinden türemiştir.
İnsan, yani “unutan varlık” demektir.
İyiliği unutan, vefayı unutan, nasibini unutan, kendini unutan…

Kısaca; unutandır.

Şöyle bir düşünelim…
Hayat denen yolculukta yarenlik ettiğimiz insanlar yol ayrımına geldiğinde hep demiyor muyuz:
“Ne nankörmüş, ne vefasızmış...”
İşte insan, yani “unutan varlık”,
Dünyaya neden geldiğini de unutmuştur.
Allah’a karşı nankörlükte sınır tanımamıştır.
Ölmemek üzere var olduğunu zannetmiş,
Heva ve hevesleri uğruna kendini ilahlaştırmıştır.
Böylesine bir nankörlükle Yaradan’a karşı duran biri, insana neler yapmaz?

Ölmek için geldiğinin bilincinde olmak…
Geliş ve gidiş, yani doğumla ölüm arasında insan kendini bilebilseydi...
Büyük usta Neşet Ertaş’ın babasının dediği gibi:

"İnsan doğup, insan ölebilmek, her kişiye değil; Hakk'ın kulu olabilen 'er kişi'ye nasiptir."

İnsanlar kendini bilebilseydi
Dünyada haksızlık, kavga olmazdı
İnsan doğan, yine insan ölseydi
Belki de dünyada hayvan kalmazdı
Tüm canların Hak olduğunu bilmese
Hakk'ın aşkı yüreğine dolmasa
O güzel cemale âşık olmasa
Kul Garip’im bu sazını çalmazdı...

Ölmek için gelen canlara selam olsun.
Ölmeden ölebilene aşk olsun.
Dünyaya minnet eyleyen cana yazıklar olsun.
Üç kuruşluk çıkar uğruna köpekleşen ruhlara lanet olsun.

Ölmeden ölemiyorsan, zaten öleceksin…
Unutma: YOLUN SONU GÖRÜNÜYOR.

Geçtim dünya üzerinden
Ömür bir nefes derinden
Bak feleğin çemberinden
Yolun sonu görünüyor…

Selam ve dua ile...

#Adnan ŞİMŞEK ALBAYRAK

#Barinajans #Bahçeli #Trabzon #Gazze #Azerbaycan #İstifa #DumansızTürkiye #yks2025 #Manchester City #Bissouma #EmniyetEkside #İlkayCimboma #yks25 #Polifarma Araştırılsın #DünyaFenerbahçelilerGünü #Zekeriya Eroğlu #Alevi #Lübnan #İsrail #Bissouma #Galatasaray #Murat Çalık #Ebu Ubeyde #Anıtkabir #Yusuf Tekin #Usyk #Kaybedilen Adalet #Ya Ölüm #Listeden #Murat Çalık